De piste van El Lagar is een grote kloof in de helling waar de wandeling om heen loopt. Op het kaartje links zie je de wandeling ingetekend, we gingen linksom. Dat betekent dat het ravijn steeds aan onze linkerhand lag. Vaak liepen we er redelijk ver vanaf, maar soms was het heel dichtbij.

Aan het begin van de wandeling, flauw stijgend, komt af en toe de vulkaan El Teide in zicht, maar altijd achter de bomen. Het blijft een intrigerende berg!

Aanvankelijk lopen we op een brede, verharde weg. Na een tijdje moeten we afslaan en komen we bij een smaller pad. We hadden een “lichte” wandeling gekozen en het klauterwerk viel wel mee, maar hier en daar was het toch wel steil.

Aan het einde van de klimpartij kwamen we weer op een breed pad en konden we langs het ravijn naar beneden kijken. Op de foto toont de diepte niet zo geweldig goed. Maar als je je bedenkt dat we tegen toppen van bomen aankijken dan wordt het misschien duidelijk.

Dan weer de weg naar beneden. Weer eerst gemakkelijk over de brede weg maar al gauw het ravijn in. Het was hier en daar wat erg steil. Gelukkig was daar een mogelijkheid om om te lopen. Iets verder wandelen maar minder kans op uitglijden.

Onderweg kwamen we grappige bloempjes tegen en we vroegen ons af wat voor naam het had. Mijnheer google gaf het antwoord “Cistus symphytifolius”. Het komt ons niet bekend voor.

Na de wandeling, ruim 5 km waar we iets meer dan 2 uur, inclusief rustpauzes, over deden vonden we aan de kust een leuk restaurantje om te lunchen. Daarna rustig terug naar het appartement om wat in de zon te zitten.

Morgen meer.