Mijn muziekherinneringen beginnen in de eerste klas van de middelbare school. 1967, Sint Michael ULO, Radio Veronica altijd aan bij het huiswerk maken. Dat deed ik uit gewoonte trouw. Wellicht uit angst voor boze leerkrachten en boze ouders als ze een handtekening moesten zetten onder de zoveelste onvoldoende. Ze waren best streng op die school … en thuis.
De Top 40 werd een soort leidraad om de beste muziek te leren kennen. Ik haalde elke week een gedrukt exemplaar bij de elektronicawinkel op het Osdorpplein, Duyvené & Remmers .
Jarenlang, en ik heb al die exemplaren nog bewaard. Collector’s items! Historisch zijn de exemplaren waarin bijvoorbeeld A Whiter Shade of Pale van Procol Harum op 1 (17 juni 1967) en All You Need Is Love van de Beatles op 2 (15 juli 1967) binnenkwamen. Er is heel veel goede muziek in dat jaar 1967 uitgekomen. Het was de bekende “summer of love” en met plezier luister ik nog regelmatig naar muziek uit die tijd.
Uit die Top 40’s pak ik dan als favoriet een plaatje van de Kinks, Waterloo Sunset. Heerlijke zwijmelmuziek om te genieten van de mooie zonsondergang bij het metrostation Waterloo in Londen. Ik heb het plaatje enkele jaren later nota bene op het Waterlooplein aangeschaft, dat was puur toeval. Singletjes kocht ik nooit nieuw, die waren veel te duur en dit plaatje haalde ik uit een stapel uitverkoopjes. Ik heb hem meegenomen nadat het eindeloos duurde voor ik kon afrekenen, ik werd steeds door de handelaar overgeslagen en toen nam ik hem gewoon mee. Nooit spijt van gehad. Ik heb de meeste van de singletjes bewaard, maar deze kan ik niet terugvinden. Waarschijnlijk heb ik hem verkocht toen ik geld nodig had om een jaar op reis te gaan.
Een van mijn eerste plaatjes was Flowers In The Rain van de Move. Leuk, vrolijk nummertje. Uitverkoopplaatjes kon je soms zonder echt hoesje aanschaffen, meer een algemeen covertje waarin je alleen de titel kon lezen. Dan maakte ik er zelf een echte hoes van zoals deze.
Een ander singletje uit mijn collectie is van Jefferson Airplane. Deze Amerikaanse band uit de flowerpower-tijd is in mijn middelbare schooltijd een grote favoriet geweest. Ik heb een tiental elpees van ze, de meeste zijn nauwelijks bekend. Ik was samen met Freddy Bakkenist, een fan van Jefferson Airplane, en samen beluisterden en kochten we regelmatig platen. Somebody To Love en White Rabbit zijn zowat de enige echt bekende songs, dat ze van de elpee “Surrealistic pillow” komen is al veel minder bekend. Jefferson Airplane schitterde op Woodstock en was ook nog in Nederland op het festival in het Kralingse bos te zien geweest. Daar was ik helaas niet bij, want met mijn 16e vonden mijn ouders mij nog te jong daarvoor.
Het nummer van deze single is Lather, een b-zijde van de single Crown of Creation. Een mooi ingetogen nummer, prachtig gezongen door het boegbeeld van Jefferson Airplane, Grace Slick. Afkomstig van de elpee met dezelfde titel als de a-kant van het plaatje.
Dan mijn favoriete elpee van Jefferson Airplane: “After Bathing At Baxters”. Ik heb er geen verhaal bij, gewoon heel goede muziek. Nog steeds, ik ga hem nu meteen opzetten.
In 2009 kwam van de gebroeders Coen de film a “A Serious Man” uit. Het begint met een dromende jongen die in de klas oordopjes in heeft en luistert naar de muziek van Jefferson Airplanes’ Somebody To Love . Prominent te horen, overigens is veel muziek in deze film van deze prachtband. In een scene in deze film noemt de rector van de school de namen van de bandleden als hij bestraffend in gesprek is met deze jongen.
Traffic
Mijn eerste elpee kreeg ik voor mijn 14e verjaardag. Dat was eind februari 1968, heel vers van de pers en wat een prachtige plaat was dat. De band heet Traffic, de elpee draagt dezelfde naam. Traffic is de band van Steve Winwood toen nog heel jong. Hij kwam van de Spencer Davis Group, die twee hits had in de jaren 66/67, Gimme Some Lovin’ en I’m A Man.
Nog steeds luister ik naar de muziek van deze plaat, die qua vormgeving heel bijzonder was met midden in de klaphoes grote zwart-witfoto’s van de bandleden. De plaat leverde een bekend nummer op, Feeling’ Allright? dat later de meer bekendheid kreeg in de uitvoering van Joe Cocker. Mooi zijn de samenzangen van de bandleden met enkele verrassende instrumentale vondsten.
Cheap thrills – Big brother & the Holding company
Elpee uit 1968, live muziek van een tamelijk onbekend gebleven band. Ik kende de plaat omdat mijn zus deze had gekocht of gekregen. In ieder geval vond ik het toen in het begin, eind jaren 60 nog een rare plaat en ik weet niet meer vanaf wanneer de waardering van mij begon. Waarschijnlijk toen ik doorkreeg dat het veel te vroeg overleden fenomeen Janis Joplin de keel uit haar lijf zong of schreeuwde in deze mysterieuze band. De hoes is met alleen maar cartoons al een heel bijzondere. Maar het gaat natuurlijk om de muziek, die met zoveel energie en swing ten gehore gebracht wordt, dat je er niet bij stil kan blijven zitten. Janis en de band werden bekend van het Woodstock-festival, ook toen werden de sterren van de hemel gezongen. Bekendste nummer van de plaat is “Peace Of My Heart”, als ik mij niet vergis is dit ook ooit op single uitgebracht. En legendarisch, de bijna onherkenbare uitvoering van Gershwin’s “Summertime”.
In de film The Rose is Bette Middler de vertolkster van de personage gebaseerd op Janis Joplin.
Blind Faith
Een van de eerste zogenaamde supergroepen was Blind Faith. Steve Winwood, Eric Clapton en Ginger Baker vormden deze driekoppige band, die verder geen lang leven beschoren was. De band maakte slechts een plaat met de zelfde titel als de band. Een hoes die voor enige opschudding zorgde: een half naakt meisje van 13 jaar met een vliegtuigje in haar hand en met grasland en blauwe lucht op de achtergrond, die plaat kon niet overal in de wereld uitgebracht worden.
De muziek vond ik spannend en heel goed klinken in het houten noodgebouwtje van KWAK, toen ik de plaat daar voor het eerst hoorde. Vooral het eerste nummer “had to cry today” vond ik meeslepend. Verder staan er weinig bekende nummers op deze plaat, op “Well allright” na, geschreven door o.a. Buddy Holly en jaren later bekend geworden als een hit van Santana.
Lou Reed – Rock’ n Roll Animal
Lou Reed kende ik nog niet zo goed, maar wel van de eerste hit “Walk On The Wild Side” en de daarbij horende elpee Transformer. Van deze elpee is ook “Perfect Day” een top 2000 evergreen.
Ik ben in begin jaren 70 naar een concert van Lou Reed geweest in het Amsterdamse concertgebouw. Waarschijnlijk is dat in mei 1974 geweest, maar het lukte mij niet om zekerheid hierover te krijgen via vele tegenstrijdige google-berichten. Ik zat ergens op de voorste rijen en kreeg een zeer energiek concert te zien van een heftige band met een broodmagere zanger met wit kort haar. Vloekend en tierend liep hij over het podium, maar de muziek maakte veel indruk op mij. Een heroïne-junk in actie, gierende gitaren. In dat zelfde jaar kwam de elpee met live muziek uit, geweldige rock die ik nu beschouw als de plaat met de beste live-muziek.