Voor de komende tijd heb ik mij voorgenomen om stukken van het Zuiderzeepad te gaan wandelen. Het zal dit keer niet een aaneengesloten route zijn omdat her en der werkzaamheden worden uitgevoerd. In ieder geval het traject over de afsluitdijk kan nog even op zich laten wachten.

Voor afgelopen vrijdag had ik afgesproken met een oude bekende om het stuk van Nijkerk naar Ermelo te wandelen. Vlak tevoren meldde hij mij last te hebben van een blessure, dus kon ik de wandeling helemaal alleen doen.

We kampeerden op het natuurterrein Drie. We waren daar al eerder: het is een goed geoutilleerd kampeerterrein. Daardoor meer in trek bij “gewone” kampeerders maar buiten het weekeinde en vakanties is het er toch wel rustig. Het kampeerterrein ligt zo’n 7 km fietsen vanaf het station van Ermelo, dat was dus het eerste stuk van de aanrijroute. Normaal gesproken zou je dan de trein nemen naar Nijkerk, maar door de spoorwegstaking reed die niet. Gelukkig was er wel een bus.

En zo stond ik dus rond 9 uur bij het station van Nijkerk. Toen ik eens rondkeek bleek me al gauw dat een kopje koffie er vóór de wandeling niet inzat. De dichtstbijzijnde etablissementen zouden pas rond 10 uur opengaan.

Dan maar meteen op pad. Eerst een stukje door de nieuwbouw van Nijkerk en toen een flink stuk langs de spoorlijn. Het was er lekker rustig en maar heel af en toe reed er een auto voorbij. Een half uurtje later leidde het pad over de spoorlijn om vervolgens een flink stuk langs een openbaar golfterrein te voeren. Een mooie gelegenheid om die sporters aan het werk te zien: veel kletsen en af en toe een tikje. Hoewel, er waren ook wel fanatiekelingen.

De weg vervolgde zich langs een drukkere weg. Onontkoombaar in dit gebied als ik zo op de kaart keek. Maar even later werd ik van de weg gevoerd en kwam ik op het landgoed Oldenaller. Het eerste de beste bankje dat ik tegenkwam nam ik in: tijd voor een hapje en een drankje!

Een stuk verderop kwam ook het kasteel in beeld. Het wandelpad leidde er netjes langs. Verderop kom ik weer in agrarisch gebied. Eerst weer terug naar de spoorlijn – die blijft deze wandeling in beeld – en dan weer de provinciale weg.

Stedelijke gebieden mijdt het wandelpad, dus van Bijsteren en Putten krijg ik niets te zien. Dat hoeft ook niet want de busreis leidde er al door en dat gaf voldoende indruk.

Een volgend landgoed komt langzaam aan in beeld: Kasteel de Vanenburg. Je kunt er van alles: bruiloften, feesten, zakelijke bijeenkomsten, etc. Ik heb een vage herinnering hier zelf wel eens geweest te zijn. Of ik nu zelf een cursus gaf of een cursus volgde weet ik niet meer. Wel herinner ik me slecht weer en een slechte bereikbaarheid: ik kwam maar net op tijd aan!

De wandeling vervolgt zich door agrarisch gebied. Vlak voor Ermelo loop ik bijna voorbij het “natuurgebiedje” de Zandkamp. Daar moet ik doorsteken naar een weg erachter. Het terrein is wel aardig met wat oudere bomen en een meertje. Maar daarna komt Ermelo dan toch in zicht.

Als ik de bebouwde kom in loop begint het al een beetje te miezeren. Heb ik toch mooi het grootste stuk droog gehouden. Nog even langs een geocache in een voortuin en dan kom ik weer langs het spoor. Het begint steeds nadrukkelijker te regenen maar het pad is aan weerszijden omzoomd door bomen dus het valt nog mee.

De wandeling eindigt bij het station van Ermelo. Op het middenperron is een restaurant: helemaal leeg vanwege de spoorstaking. Ik bestel er wat bier en een tarte flambée. Een gepaste beëindiging van de eerste etappe van het Zuiderzeepad. Ik heb zo’n 17 km gewandeld in ongeveer 3,5 uur met wat rustpauzes.