Het zou deze week nat zijn en afgelopen zondag bleek de maandag nog de beste dag te worden. Goed voorbereid op pad dus naar station Woerden. Gelukkig is het daar mogelijk om koffie met gevulde koek te krijgen. Het was even droog toen ik het station verliet maar ik was het stadje nog niet uit of het begon alweer te regenen.

Niet veel verder eerst onder de spoorbrug door en vervolgens onder de A12 door. Vrij snel sloeg ik de weg naar Papendal in, een aardig met knotwilgen opgetuigde weg tussen twee sloten door. Al wandelende werd het steeds rustiger, het verkeer op de A12 maakt hier best veel herrie. Aan het eind van de weg kom ik weer langs het spoor, ditmaal de lijn naar Gouda/den Haag. Daar is ook een gemaaltje dat het water in de polder hier op peil houdt.

Het dorp Papekop bestaat grotendeels uit lintbebouwing. Relatief veel grote bungalows staan hier met een heel bescheiden ouder centrum. Ergens onderweg naar Papekop is het overigens droog geworden en af en toe komt er een zonnetje door.

Vanaf hier ga ik onder het spoor door en kom op een saaie, luidruchtige provinciale weg. Welliswaar op een fietspad, maar het wandelt hier niet fijn. De naam van de weg is gepast: “Tuurluur”.

De periode van ongemak wordt beloond: ik kom na een scherpe bocht uit bij de opgang naar een polderpad. Langs dit soort paden zal een groot deel van de rest van de wandeling leiden. Onderweg veel knotwilgen maar ook af en toe een paddestoel. De eerste die me opvalt heeft een rode kap met witte stippen.

Iets verderop een mooie intacte met irridiscerende kap. Op een plek zie ik er daadwerkelijk een aantal bij elkaar maar dat is zeldzaam hier.

Bijzonder, maar onderweg kom ik nog wandelaars tegen ook. Een lijkt doende om wilgentenen te verzamelen en de andere is een wandelaar uit Driebruggen: kennelijk is dit een “rondje” wandelen voor de mensen die daar wonen.

Tot nu toe wandelde ik langs de Achterwetering. Uiteindelijk komt die uit bij de Dubbele Wiericke en daar sla ik rechtsaf. Het pad is af en toe wat modderig maar de dijk is breed genoeg om redelijk goed door te kunnen lopen. In het verschiet een forse regenbui. Deze zal ik niet ontlopen! Onderweg stijgt uit de polder een zwerm vogels, ze zien er uit als eenden, op en draait rondjes boven de polder (zie foto bovenaan).

Verderop kom ik het dorp Driebruggen. Hiernaast een schitterend plaatje dat buitenlanders altijd zal verbazen: een voetpad rechts langs de dijk dat meters onder het wateroppervlak links ligt!

In het dorp is een alleraardigst winkeltje dat als snackbar, supermarkt en koffiehuis dienst doet. Het regent nu pijpestelen en het is lunchtijd. Voor het winkeltje staan twee grote banken en het zonnescherm is uitgedraaid. Het zonnescherm doet nu dienst als regenscherm! Ik haal een kopje koffie en neem op een bankje buiten rustig mijn brood met melk in. Afsluitend het kopje koffie. Als ik weer op pad ga is het droog.

Het dorp is ingesteld op toeristen en de omgeving is daarom wat extra opgeleukt. Zo kom ik langs een uitzichttoren, de Wierikwachter, met wat kunst er naast. Ik zou wel even boven willen kijken maar er is een man bezig om tig keer trappen op en trappen af te lopen. Ik heb geen zin om te wachten tot hij er mee klaar is en ga verder. Ik zal toch wel niet veel meer zien dan polder en laaghangende bewolking.

De uitzichttoren staat bij de Enkele Wiericke en ik ga daar rechtsaf de polderweg op. Dit pad is behoorlijk wat glibberiger dan de voorgaande maar na verloop van tijd wordt het allengs beter. Onderweg veel vogelreservaatgebied, de Reeuwijkse plassen.

Het uitzicht is hier fenomenaal met soms schitterende vergezichten – als je het voor elkaar krijgt om de naderende A12 uit beeld te houden. In het verschiet zie je al een zware regenbui naderen. Die zal ik niet ontlopen en dit keer regent het echt hard. Zo kom ik – na onder de A12 doorgelopen te zijn – langs fort Wierickerschans, een onderdeel van de Hollandsche Waterlinie. Ik neem niet de moeite om er eens te kijken, het zal gesloten zijn en het is erg nat nu.

Verderop kom ik weer bij de Oude Rijn. Hier volgt de wandeling het jaagpad. Ik zal dit helemaal volgen tot in het dorp. Het is weer even droog maar onderweg zal het nog een paar keer licht regenen.

Uiteindelijk kom ik aan bij het eind van de wandeling. Het is nog maar een korte afstand naar het station waar ik de trein terug naar huis neem.

De wandeling was bijna 23,5 km lang en ik deed er krap 5,5 uur over waarvan drie kwartier rustpauzes. Tijdens de wandeling heb ik drie geocaches gevonden. Anderen kwamen langs tijdens een forse regenbui, waren te ver weg of had ik niet het goede hulpmiddel voor bij me.