Vandaag de laatste etappe van het Betuwepad. De dag begint met stralend weer. Maar omdat er die middag slecht weer wordt voorspeld vertrek ik ’s ochtends rond 8 uur. Vanaf de camping is het een klein stukje fietsen naar het station van Kesteren. Daar neem ik de bus naar Ochten. Met een korte stukje wandelen ben ik weer op het pad.

Het begint weer met een groen pad langs de uiterwaarden. Het is duidelijk het wandelgebied voor de gemeente met een restaurant en wat bankjes.

Verderop komt een groot afgezet terrein in beeld, een overnachtingshaven. Het is best groot. Aan elke steiger kunnen twee boten afmeren. En er is een speciale steiger om een (of meer) auto’s af te laden en vervolgens bij de boot te parkeren. Het ziet er allemaal gelikt uit.

Langzaam komt het dorpje IJzendoorn in zicht. Het torentje oogt leuk zo bovenop de dijk. Voor het pad kan ik kiezen of ik de weg op de dijk neem of het pad er onder. Ik kies voor het laatste, het is rond deze tijd nog wel druk op de weg.

Als ik weer een stukje verder ben zie ik een ooievaarsnest. Maar is het echt? Pas na heel lang naar de ooievaar turen zie ik het beest bewegen. Ik kreeg echt het idee dat het een opgezet beest was!

Dit deel van het pad ligt weer dichter bij de rivier en dat maakt dat het nu heel stil is om me heen. Er is werkelijk niemand die zich rond dit tijdstip hier bevindt. Zelfs geen visser!

Onvermijdelijk is nog een keer de snelweg A15 tegen te komen. Dit keer is het de Prins Willem Alexanderbrug. Ik klim langs het talud omhoog om een geocache te zoeken die in de nis ligt. Van hieruit heb je wel een grappig gezicht op de overkant. Of komt het door de lichtval.

Ondanks de herrie gebruik ik het trapje om even te rusten en een appeltje te eten. In deze omgeving ben ik nog niet eerder een bankje tegengekomen.

In de verte komt de volgende hindernis al in zicht: de Prins Bernhardsluizen. De koninklijke familie is hier goed vertegenwoordigd!

Volgens de routebeschrijving moet ik hier omheen lopen: naar de snelweg, bij de brug oversteken en dan langs de andere kant weer terug naar de Waal-oever. Ondanks de aanwijzingen loop ik vast. Ik kom vóór de snelweg voor een groot hek te staan. Verder sprikkeldraad en meer afschrikkingen. Er staat een camera op gericht. Er is een grote belknop die ik een paar keer indruk maar er gebeurt helemaal niets. Op het hele complex is ook niemand te ontwaren, terwijl het schutten van boten gewoon doorgaat. Kennelijk wordt alles hier op afstand bediend. Op het complex is ook een brug naar de overkant. Duidelijk niet voor wandelaars bedoeld, maar niets weerhoudt me! Aan de overkant zie ik het pad weer aangeduid. Er zit wel nog een hekje tussen maar met wat gymnastiek kom ik er over heen. Het blijft een merkwaardig stuk van het pad.

Bij de rivier zie ik Tiel opdoemen. Het is een mooi stuk natuurgebied dat er voor ligt. Hier wel wat meer mensen, maar het is nu wel later ook!

Ik ga door de poort het centrum in. Alles is hier – zoals tegenwoordig in alle stadscentra – ingericht op eten en drinken. In de zijstraatjes een paar aardige winkeltjes zoals een ijzerhandel en een elektroboer. Dit laatste stuk is meer een stadswandeling en het lijkt alsof ik langs alle kerken geleid wordt die het stadje rijk is. Uiteindelijk kom ik bij het station van Tiel waarmee deze wandeling is afgerond.

Van hier vertrekt de bus naar het station van Kesteren. Er is ook een treintje maar dat is duurder en er is veel minder te zien. Met de fiets ga ik terug naar de camping. Een uur later regent het inderdaad. Prima geregeld!

Deze wandeling was een kleine 16,5 km lang en ik deed er 4 uur over waarvan drie kwartier rust. Onderweg heb ik drie geocaches gevonden. Een vierde lag bij het station, maar daar was het me te druk.