Eerste dag: aankomst

Samen met zoon een midweek in Slenaken, in Zuid Limburg. Toen we er naar toe reden bleek al meteen dat we hier in een heel ander deel van Nederland terecht kwamen: heuvels!

Na aankomst eerst een goede lunch genomen om vervolgens te genieten van het schitterende weer. Dat zouden we verder niet meer meemaken deze midweek. Ook het vee was nog buiten in de wei.

De wandeling leidde door het grensgebied tussen Nederland en België. Er loopt hier geen streep over de grond maar hier en daar is er nog wel een paaltje uit lang vervlogen tijden.

Heel karakteristiek in dit heuvellandschap zijn de holle paden. Nog wat bochten er in en het is heel lastig om goed te zien wie er voor of achter je loopt. De herfstkleuren maken het schitterend hier.

Samen met de vele kleine paadjes die met de grotere wegen een web van paden maken is het duidelijk dat dit begin twintigste eeuw nog een prachtig smokkelgebied was. Even wachten tot het wat donkerder is en mannetjes met fietsjes bepakt met grote tassen komen hier langs!

Al dat wandelen maakt dorstig maar gelukkig hebben we in het hotel tot acht uur ’s avonds de tijd om de dorst te lessen en lekker te eten! Natuurlijk konden we langer blijven, maar dan werden er geen alcoholische dranken meer geserveerd. Moe maar voldaan gingen we genieten van onze eerste nachtrust in het hotel.

Tweede dag: Drielandenpunt

’s Ochtends zou het nog goed weer zijn, dus om niet te veel tijd te verliezen namen de kampeerbus naar het Drielandenpunt. De route was op zich al boeiend, vooral door de niet-aangekondigde omleidingen.

En ja, ter plaatse waren wel wat minder mensen dan waarop de nering was voorbereid. Het meeste was dan ook uitdrukkelijk gesloten: de luiken voor de vensters. Eén “patatkot” was open en daar konden we koffie kopen. Niet te drinken, maar wat wil je met koffie uit een frituurzaak …

Het Drielandenpunt ligt op de Vaalserberg en dat is meteen het hoogste punt van Nederland. Dat was goed gemarkeerd met grenspalen van de drie landen er om heen: eigenlijk in een stukje Niemandsland dus.

Je kunt er aardig wandelen door de bossen in de omgeving. Er bleek een groots aangelegd mountainbike parcours op het duitse gebied te zijn. Daar vlak bij lag een van de schatten die we onderweg vonden.

Een beetje meer heuvelafwaarts komen we ook landerijen tegen. Dit gaf een mooi plaatje, alhoewel het hier aangekomen toch wel aardig begon te miezeren. We aanvaardden de terugtocht.

Tijdens de rit terug naar Slenaken reden we langs een hotel waarvan de naam me bekend voorkwam. Ik moet nog opzoeken waarvan maar ik vermoed van een van de foto’s van mijn ouders gemaakt zo’n 75 jaar geleden.

De rest van de dag bleef het regenen. Na de lunch hebben we daarom maar op ons gemak naar een film gekeken.

Derde dag: rondwandeling en vertrek

De derde dag beloofde droog te zijn met af en toe mooie opklaringen. We maakten een rondwandeling van krap 20 km in zo’n zes uur met onderweg een aantal schatten die we opgroeven om onze naam aan het logboekje te kunnen toevoegen.

De wandeling leidde langs oude grindafgravingen, hier de Groeve Bissen. Het in deze groeve ontsloten mengsel van zand, grind en steen is uit de Vogezen en de Ardennen aangevoerd door de zogenaamde Kosberg-Maas.

Werkelijk frappant hoeveel en hoe mooi de paddestoelen waren, met name op oud hout zoals hiernaast afgebeeld.

Via de meest listige paadjes door dorpjes en tussen landerijen kwamen we op stukken met de prachtigste vergezichten. De mist is een beetje een voordeel: de meer industriële kant van Limburg blijft daardoor buiten beeld.

Na een goede zes uur gelopen te hebben waren we terug in het hotel om een late lunch of een vroege avondmaaltijd te nemen om rond vijf uur ’s avonds weer de terugtocht te aanvaarden.

Het was een geslaagd midweek, ondanks tegenwerking door het weer.