Na het weekeinde gingen we op pad om een stukje verderop langs de kust weer neer te strijken. Onderweg wilden we wel eens weten wat voor chaos men bedoelde.

Chaos du Gouët

Het gaat om een langgerekte stroomversnelling in het riviertje. Normaal gesproken zal het hier een glibberige boel zijn. Maar door de aanhoudende droogte was de wandeling die we hadden uitgezocht uitstekend te doen.

De weggetjes waren meest hol, getuige van een lang gebruik. Op het moment dat we de chaos bezochten was het ook druk met mensen in badkleding. Kinderen spelen in het water, hoewel volwassenen ook.

Hier en daar een bouwval, hoewel deze er nog redelijk uitziet. Misschien gedeeltelijk in gebruik als vakantiehuisje. Verderop zou ook een vervallen oude molen staan maar zover zijn we niet gelopen.

Na de wandeling zijn we eerst op zoek gegaan naar een restaurantje. Het werd een wegrestaurant, er was niet veel meer open. Niettemin een goede lunch kunnen gebruiken daar.

Het was nu wel tijd om de camping op te zoeken. Het werd allengs warmer en lekker achterover zitten in de schaduw trok ons wel.

Stuwmeer van de Gouët

Het stuwmeer is niet naast de camping. Het is zo’n 7 km er vandaan. Dus de volgende ochtend eerst boodschappen doen bij het station en vervolgens naar het stuwmeer. Veel fietspaden hier, dat maakt het wel aangenaam. Maar sommige paadjes zouden wij toch geen fietspad meer noemen.

De omtrek van het stuwmeer is zo’n 7,6 km, de lengte van het pad er om heen. Dat is het pad dat we volgden.

Op ongeveer driekwart rond kwamen we langs de église Saint-Méaugon. In feite is dat het officiële begin/eindpunt van de route. Maar als je een rondje wandelt kan dat elk punt er langs zijn … toch?

Het weer varieerde sterk . Er was onweer in de lucht. Soms viel er wat regen en dan was er weer wat zonneschijn. Prima wandelweer dus.

Onderweg kwamen we natuurlijk ook de stuwdam tegen. Het is niet duidelijk of het uitstromende water nu ook benut wordt. Er leken geen generatoren te staan.

De autowegen lopen langs het stuwmeer, maar de spoorlijn moest er zo nodig hoog boven. Waarschijnlijk om de hele vallei te overbruggen.

Langs de spoorlijn waren we gekomen en iets verderop waren onze fietsen geparkeerd. Die stonden netjes te wachten. De weg terug kozen we iets anders, ook veel fietspad maar minder spectaculair!