In de zomers kon ik vakantiewerk doen en met het verdiende geld heb ik rond 1968 een heuse bandrecorder gekocht, een TC900-S van Sony. Hoewel de spoelen maar 8 cm waren was de bandloopsnelheid laag, ik koos de laagste snelheid van 4,75 cm/s want dan kon je lekker lang met een bandje doen, ongeveer 30 minuten. Omdraaien kon ook en dan had je een uur muziek.

Opnemen van de radio was goed te doen, maar dan kwam er vaak gepraat doorheen. Zo was er het razend populaire programma SuperCleanDreamMachine van Ad Visser. Een supergaaf programma dat tegenwoordig zijn gelijke niet kent. Je kunt op de webstek de muziek nog eens horen. Het enige nadeel was de – op zich origneel uitgevoerde – voice-over van Ad Visser. Vele dinsdagavonden in bed hiernaar liggen luisteren. Daarna kwam ook een goed programma Candlelight van Jan van Veen. De zweverige manier waarop hij de gedichten voordroeg stond me niet zo aan, maar de muziek was prima.

Op school was een bluesband ontstaan, Scapa Flow noemden ze zich. Hun inspiratie bestond onder andere uit Fleetwood Mac en ik kon wat nummers van een schoolmaatje overnemen. Zo kwam ik voor de eerste keer in aanraking met hun – wat mij betreft – topnummer Oh Well . De andere nummers op de betreffende langspeelplaat – ik zou echt niet meer weten welke dat was – maakten minder indruk op me.

Veel later – toen ik het bandje al lang en breed weer kwijt was – heb ik de verzamel-langspeelplaat nog eens beluisterd. Toen werd ik ook nog wel bekoord door the Green Manalish . Mijn voorkeur voor wat langere nummers was toen een feit. Na nog eens luisteren naar die verzamelplaat vind ik nu alle nummers wel wat hebben.