In het begin van mijn mulo-periode begon de groep Ekseption furore te maken. Na verloop van tijd kon ik een grammofoonplaat er van bemachtigen. Bijna alle nummers van de plaat vond ik wel goed, maar the 5th vond ik – met vele anderen – een goede mix.

Op een gegeven moment was ik een soort disc jockey en speelde platen bij schoolfeesten die mensen mij aan kwamen brengen. Ik had zelf niet veel platen die hier goed voor waren maar ik had er ook wat van mijn zus meegenomen. Bij de paar keren dat ik dat deed – zoveel schoolfeesten waren er nou ook weer niet – was steeds de opzwepende Sabeldans van Ekseption het meest favoriet. Het kwam voor dat ik deze wel vier keer op een avond draaide.

In later jaren begon hun muziek me wat tegen te staan. Bovendien begonnen ook anderen het idee op te pakken, zoals James Last. Het werd eigenlijk meer van hetzelfde zonder veel verassingen. In later jaren heb ik nog – tweedehands – hun dvd The story of Ekseption gekocht om nog eens terug te kijken naar die tijd en te luisteren naar hun nummers. Mijn mening is daar niet door veranderd.